Mijn stem vinden

De laatste tijd stel ik mezelf steeds vaker de vraag: waarvoor strijd ik eigenlijk? En hoe doe ik dat? Ik merk dat ik veel bezig ben met uitspreken. Met dingen delen. Vooral via sociale media. Soms vanuit een gevoel van urgentie. Soms uit pijn. Soms ook vanuit een diep verlangen om ergens iets in te bewegen.

En dan gebeurt het. Ik vorm een mening, snel, omdat iets me raakt. Ik post. En dan wacht ik. Niet om gezien te worden als persoon, maar omdat ik hoop dat de boodschap wordt gehoord. Gelezen. Dat het ergens landt. Dat het niet wegzinkt in de stroom van alles wat er al is. Want mijn woorden dragen iets dat groter is dan mij. Ze gaan over wat me raakt. Over dieren. Over onrecht. Over zorg voor het leven. Ik wil die activiste zijn. Niet om het label, maar omdat ik voel dat ik iets te doen heb in deze wereld.

Maar dan betrap ik mezelf erop dat ik ga kijken hoeveel mensen het gelezen hebben, hoeveel hartjes, hoeveel reacties. En ineens voel ik me leeg. Alsof ik ergens ben afgehaakt. Alsof ik aan het vechten ben met mijn hoofd voorop. Alsof de vorm, een post, een scherpe zin, een statement, me voor is gegaan. Sneller dan mijn gevoel. Sneller dan mijn zijn.

En dan komt het boeddhisme weer als een zachte herinnering mijn leven binnen. Niet als een theorie, maar als een manier van kijken. In de Gelug/Nalanda-traditie wordt gezegd dat alles ontstaan is uit eerdere oorzaken en omstandigheden. Dat niets op zichzelf bestaat. Alles is leeg van een vaste kern, omdat alles afhankelijk is van alles. Alles verandert. En dat betekent: wat nu is, is ergens uit voortgekomen. En kan dus ook weer anders worden.

Die visie helpt me om mijn eigen reacties in perspectief te zien. Ook de onrust. Ook het verdriet. Ook het verlangen om iets te betekenen. Het is niet fout. Het is menselijk. En het mag er zijn. Maar het hoeft me niet te leiden.

Ik weet zeker dat ik mijn stem wil blijven geven aan wat geen stem heeft. Vooral aan dieren. Want wat wij ze aandoen, is ondraaglijk. En daar wil ik niet stil over zijn. Daar kan ik niet stil over zijn. Maar ik wil ook niet uitgeput raken in de poging om gehoord te worden.

Dus misschien is dit wel het moment om stil te zijn. Niet als terugtrekking uit het leven, maar als afstemming op wat van waarde is. Om opnieuw te luisteren. Naar binnen. Naar wat echt klopt. Naar waar mijn stem vandaan wil komen.

Ziek zijn maakt alles trager. En misschien is dat nu net de uitnodiging. Om zorgvuldiger te zijn. Preciezer. Zachter. En intenser in wat ik deel. Niet minder activistisch, maar misschien wel meer geworteld. Ik ben nu al heel wat jaren ziek en toch blijf ik hier moeite mee houden. Maar ik ga mezelf weer die ruimte geven.

Ik wil nog steeds iets betekenen. Maar misschien begint dat niet bij ‘delen’. Misschien begint dat bij dragen. Stilte als voedingsbodem. Zodat, als ik spreek, het geen echo is maar een stem die werkelijk van mij is.